Uitgeverij Van de Berg
BRABANT - Lachen om het leven
BRABANT - Lachen om het leven
Normale prijs
€11,50 EUR
Normale prijs
Aanbiedingsprijs
€11,50 EUR
Eenheidsprijs
per
Kan beschikbaarheid voor afhalen niet laden
Auteur: Cor Swanenberg
Jaar van uitgave: 2002
Druk: 1
pagina's
Uitvoering: genaaid, ills., in zw/w.
ISBN: 978-90-5512-148-7
’Lachen om het leven’ is een bundel Brabantse humor. Veel spreuken en anekdoten zijn vertaald in het Nederlands om ze algemeen toegankelijk te maken, maar soms is met opzet een Brabantse term, gedicht of uitdrukking gehandhaafd.
De bundel begint met ’lachen om de geboorte’. ’Je moet niet te zwaar denken over het leven; je bent hier maar voor even en per ongeluk’ is een prachtige relativerende spreuk die in Brabant nog al eens gehoord wordt. Dit adagium refereert ongetwijfeld aan de tijd van de grote gezinnen, toen gezinsplanning nog helemaal niet aan de orde was en de voorbehoedsmiddelen nog uitgevonden moesten worden. En natuurlijk houdt de wonderlijke gebeurtenis van geboren worden ook een behoorlijke dosis toeval in zich. Dat maakt het nog miraculeuzer.
Het welkom in deze wereld is bijzonder gevarieerd en het is de voedingsbodem voor veel humor.
Het tweede deel van dit werkje gaat over het huwelijk. Het huwelijk is niet meer wat het geweest is.
In Beek en Donk hoorden wij de ceremoniemeester van die heemkunde-avond, Hein van Bree, het volgende gedichtje declameren:
’Bij paren is het heel verkeerd
als een van beiden domineert.
Het huwelijk wordt pas echt beleefd
als geen van twee de broek aan heeft.’
Hein had het niet zelf geschreven en helaas kon hij ook niet zeggen wie de maker was. Wij vonden dat het in deze bundel niet mocht ontbreken.
’Tot de dood ons scheidt’ is vaak tot een holle frase verworden. Eeuwige trouw is uit de mode, zo het schijnt.
’Er hoeft maar een scheet overdwars te zitten en ze gaan uit elkaar’ waren de woorden van Anna Brocke uit Ballekum. Het is niet helemaal duidelijk wat zij bedoelde met ’ze’. Waren het de billen of de echtgenoten? We kunnen het Anna niet meer vragen. Zij overleed in 1985 op hoge leeftijd.
Een andere spreuk uit Anna’s ’vakjargon’ was: ’trouwt mar nie, want da’s zo’n teer schoor’. De vertaling zou ongeveer moeten luiden; ’trouw maar niet, want dat is zo’n onzekere zaak’.
Een hele tijd was het officiële huwelijk ’uit’; waarvoor had je zo’n boterbriefje nog nodig! Je kon toch ook gewoon blijven samenwonen!
De laatste tijd schijnt de trouwerij ondanks alles weer terug in de mode te zijn.
Het derde en laatste deel van dit boek gaat over de dood, want de dood hoort bij het leven.
Gedenk, o mens, dat gij van stof zijt en tot stof zult wederkeren’ kreeg de katholiek op Aswoensdag te horen.
Het is waarschijnlijk niet zo dat de mensen in de zuidelijke Nederlanden de onthechting en het verdriet bij het overlijden van medemensen veel anders ervaren, maar ze gaan er anders mee om.
In Brabant is er veel humor rond de dood en toch zie je op de kerkhoven hetzelfde versteende verdriet als elders in het land.
Men mag in Brabant gewoon over de dood praten en er grappen over maken, terwijl men boven de grote rivieren dan meestal raar begint te kijken. Daar is de dood kennelijk een groot taboe.
De mens van het katholieke zuiden heeft leren leven met de hoop op een beter leven. Men spreekt hier niet voor niets vanouds over ’begrafenisfeesten’ en het zijn ook vaak plezierige bijeenkomsten, waarop men familieleden en vrienden van lang her terugziet. Natuurlijk zijn er intens droevige uitvaarten en vanzelfsprekend heeft men ook in het zuiden huivering voor de drempel van de dood, maar de zuiderling relativeert graag en dat geldt ook voor die ingrijpende overstap, die we ’dood’ noemen. Een vraag als ’hoe gaat het ermee?’ kan zonder blikken of blozen beantwoord worden met: ’ik sta nog boven aarde!’
Er zijn veel anekdoten over de dood die troost en verstrooiing bezorgen, maar het gaat hier tevens vooral om de relativerende ’Brabantse’ houding ten opzichte van ons aller einde.
Grote dank zijn we verschuldigd aan Bernard Robben voor de toestemming om enkele van zijn vaders prenten op te nemen. Frans Tempelaars die meer dan 1600 Tilburgse prenten van Cees Robben verzameld heeft, zijn wij uiteraard ook zeer erkentelijk voor zijn medewerking. En wat heeft Cees Robben vele prachtige prenten over die drie thema’s: geboorte, huwelijk en dood gemaakt! Het was echt heel moeilijk te kiezen.
De bundel begint met ’lachen om de geboorte’. ’Je moet niet te zwaar denken over het leven; je bent hier maar voor even en per ongeluk’ is een prachtige relativerende spreuk die in Brabant nog al eens gehoord wordt. Dit adagium refereert ongetwijfeld aan de tijd van de grote gezinnen, toen gezinsplanning nog helemaal niet aan de orde was en de voorbehoedsmiddelen nog uitgevonden moesten worden. En natuurlijk houdt de wonderlijke gebeurtenis van geboren worden ook een behoorlijke dosis toeval in zich. Dat maakt het nog miraculeuzer.
Het welkom in deze wereld is bijzonder gevarieerd en het is de voedingsbodem voor veel humor.
Het tweede deel van dit werkje gaat over het huwelijk. Het huwelijk is niet meer wat het geweest is.
In Beek en Donk hoorden wij de ceremoniemeester van die heemkunde-avond, Hein van Bree, het volgende gedichtje declameren:
’Bij paren is het heel verkeerd
als een van beiden domineert.
Het huwelijk wordt pas echt beleefd
als geen van twee de broek aan heeft.’
Hein had het niet zelf geschreven en helaas kon hij ook niet zeggen wie de maker was. Wij vonden dat het in deze bundel niet mocht ontbreken.
’Tot de dood ons scheidt’ is vaak tot een holle frase verworden. Eeuwige trouw is uit de mode, zo het schijnt.
’Er hoeft maar een scheet overdwars te zitten en ze gaan uit elkaar’ waren de woorden van Anna Brocke uit Ballekum. Het is niet helemaal duidelijk wat zij bedoelde met ’ze’. Waren het de billen of de echtgenoten? We kunnen het Anna niet meer vragen. Zij overleed in 1985 op hoge leeftijd.
Een andere spreuk uit Anna’s ’vakjargon’ was: ’trouwt mar nie, want da’s zo’n teer schoor’. De vertaling zou ongeveer moeten luiden; ’trouw maar niet, want dat is zo’n onzekere zaak’.
Een hele tijd was het officiële huwelijk ’uit’; waarvoor had je zo’n boterbriefje nog nodig! Je kon toch ook gewoon blijven samenwonen!
De laatste tijd schijnt de trouwerij ondanks alles weer terug in de mode te zijn.
Het derde en laatste deel van dit boek gaat over de dood, want de dood hoort bij het leven.
Gedenk, o mens, dat gij van stof zijt en tot stof zult wederkeren’ kreeg de katholiek op Aswoensdag te horen.
Het is waarschijnlijk niet zo dat de mensen in de zuidelijke Nederlanden de onthechting en het verdriet bij het overlijden van medemensen veel anders ervaren, maar ze gaan er anders mee om.
In Brabant is er veel humor rond de dood en toch zie je op de kerkhoven hetzelfde versteende verdriet als elders in het land.
Men mag in Brabant gewoon over de dood praten en er grappen over maken, terwijl men boven de grote rivieren dan meestal raar begint te kijken. Daar is de dood kennelijk een groot taboe.
De mens van het katholieke zuiden heeft leren leven met de hoop op een beter leven. Men spreekt hier niet voor niets vanouds over ’begrafenisfeesten’ en het zijn ook vaak plezierige bijeenkomsten, waarop men familieleden en vrienden van lang her terugziet. Natuurlijk zijn er intens droevige uitvaarten en vanzelfsprekend heeft men ook in het zuiden huivering voor de drempel van de dood, maar de zuiderling relativeert graag en dat geldt ook voor die ingrijpende overstap, die we ’dood’ noemen. Een vraag als ’hoe gaat het ermee?’ kan zonder blikken of blozen beantwoord worden met: ’ik sta nog boven aarde!’
Er zijn veel anekdoten over de dood die troost en verstrooiing bezorgen, maar het gaat hier tevens vooral om de relativerende ’Brabantse’ houding ten opzichte van ons aller einde.
Grote dank zijn we verschuldigd aan Bernard Robben voor de toestemming om enkele van zijn vaders prenten op te nemen. Frans Tempelaars die meer dan 1600 Tilburgse prenten van Cees Robben verzameld heeft, zijn wij uiteraard ook zeer erkentelijk voor zijn medewerking. En wat heeft Cees Robben vele prachtige prenten over die drie thema’s: geboorte, huwelijk en dood gemaakt! Het was echt heel moeilijk te kiezen.
